Familie Herremans uit Wuustwezel

Hij laat het zo eenvoudig lijken. “Zo dankbaar dat toen niet het einde was, maar wel een nieuw begin”, postte Marc Herremans op 28 januari van dit jaar op Instagram, exact twintig jaar nadat de triatleet zwaar ten val kwam tijdens een fietstraining op Lanzarote en verlamd raakte van borst tot tenen. Hoe kunnen drama en dank zo dicht bij elkaar liggen?

Uit elk negatief aspect van mijn leven, uit elke opdoffer probeer ik toch iets positiefs te puren. Als gevolg van mijn val en mijn verlamming hebben we To Walk Again kunnen oprichten, waardoor we mensen met een fysieke beperking helpen om maximaal te genieten van hun eigen kunnen.

Wij zijn niet gemaakt om stil te zitten.

De familie Herremans is niet gemaakt om binnen te blijven en stil te zitten. Actief (buiten) zijn doen ze het liefst.

Wij hebben het geluk – want ja, ik besef dat wel, het is allemaal gemakkelijk gezegd hier op de boerenbuiten met een tuin – dat onze ‘klein mannen’ volop kunnen ravotten. Natuurlijk is dat een heel ander verhaal als je op een appartement in Antwerpen woont. Dan moet je op zoek naar locaties waar je kunt sporten. Maar voor ons is het een zegen: onze kinderen zitten altijd buiten.

Onze jongste, Joe, is nog maar drie en die zal sowieso voetballen – die doet dat zó graag. Enfin, we zullen zien hoe lang hij dat graag doet. Alleszins ga ik hem of de meisjes nooit in de een of andere richting duwen omdat ik zelf triatlon heb gedaan.

De meisjes zijn gefocust op dansen. (“En tekenen!”, fluistert Anne-Lou haar snel papa toe.)

Ze hebben ook allebei zwemles gevolgd. Dat is de essentie van een goede aanpak, vind ik: hen heel veel laten bewegen en de dingen te laten doen die ze graag doen zonder ze ergens naar toe te pushen. We laten hen hun hart volgen. Stilzitten voor tv doen ze ’s avonds wel, maar als de zon schijnt zoals nu is daar geen sprake van. We hebben het geluk dat we hen daarvoor niet moeten motiveren, want ze doen het vanzelf.

Kinderen op de eerste plaats

Als mensen op het einde van hun leven van iets spijt hebben, dan is het dat ze te weinig tijd hebben besteed aan de kinderen toen ze klein waren.

Dat zal ik nooit kunnen zeggen, want ik maak héél veel tijd voor hen. Als ik mezelf één ding nooit wil verwijten, is het dat ik te weinig tijd heb vrijgemaakt voor mijn kinderen. Ik heb heel veel opportuniteiten gehad om in sprekersbureaus in het buitenland in te tekenen, wel ik heb die allemaal afgewezen omdat ik bij mijn kinderen wil zijn. Veel mensen doen te weinig met hun kinderen tijdens het jaar, maar proberen dat dan goed te maken tijdens de jaarlijkse grote vakantie. Als ik terugkijk op mijn jeugd zijn de dingen die ik mij herinner vrij eenvoudig: buiten spelen, ravotten in het bos, kampen bouwen, crossen met de BMX’kes.

Het volledige interview met Marc Herremans kan je nalezen in ons HUP! magazine. Voor een abonnement op HUP! (4 nummers) betaal je 20 euro.